Oss

Tijdens een druk bezochte receptie nam oud-wethouder Henk van Gerven vrijdag 28 april in de Groene Engel afscheid van de Osse bevolking. In zijn toespraak sprak hij de hoop uit vooral herinnerd te worden als een wethouder die op sociaal terrein veel tot stand heeft gebracht in Oss.

Hij brak een lans voor een sterke en zelfbewuste overheid die dicht bij de mensen staat. Privatiseringen zoals de kabel hebben weinig goeds gebracht. En hij pleitte voor een tegendraadse politiek die ingaat tegen de huidige afbraak van de sociale voorzieningen en marktwerking in de publieke sector. "Dode vissen drijven met de stroom mee. Levende vissen zwemmen tegen de stroom in."

Toespraak Henk van Gerven:

Daar sta je dan, wat ga ik zeggen? Dat schoot door mijn hoofd bij het opschrijven van mijn afscheidswoord. Schrijven over je zelf en met zo een emotionele lading, dat kostte enige hoofdbrekens. Dit is wat het geworden is:

“Ik beschouw het als een groot voorrecht dat ik er weer bij ben om de bevolking van Oss te dienen. En ik wil proberen eruit te halen wat erin zit onder de gegeven omstandigheden.” Dat waren woorden die ik uitsprak bij de installatie van het nieuwe college eind 2002.
Het sociale beleid in den brede was mijn terrein: gehandicaptenbeleid, ouderenbeleid en gezondheidszorg. Sociale Zaken en Werkgelegenheid. Het zijn terreinen waar mijn hart ligt en waar ik me helemaal voor heb ingezet.

Daarbij waren en zijn voor mij altijd de mensen waar het omgaat het begin en eindpunt. Het contact met de mensen was voor mij ook de toetssteen of het beleid wat we maakten ook werkelijk deugde. Ik weet dat ik door mijn handelwijze menig ambtenaar extra werk heb bezorgd omdat de wethouder zonodig weer een cliënt wilde spreken.

En de mensen zijn voor mij ook de voedingsbron voor nieuw beleid. Beleid verdort als je het contact met de mensen veronachtzaamd. Daarom waren er op de koffie avonden met de wethouder of openbare debatten met de mensen over het beleid dat we voorstonden.
Belangrijk voor mij is dat mensen die het wat minder hebben getroffen er toch bij kunnen horen en dat ze weten dat er aan hen wordt gedacht. U moest eens weten hoeveel reacties Sociale Zaken niet heeft gekregen op de kerstpakkettenactie van eind vorig jaar. Het gebaar en het besef van mensen dat de gemeente ook aan hen dacht werd buitengewoon op prijs gesteld.

Kijkend naar de grote steden dan behoort Sociale Zaken van de gemeente Oss inmiddels bij de top tien van Nederland. Terwijl overal wordt bezuinigd is het gehandicaptenbeleid bij ons verbeterd en worden sociale factoren door middel van het Wvg-protocol thans sterk meegewogen. Vooral door middel van het Rigom zijn de ouderen in Oss goed ondersteund. Een beleid tegen de stroom in.
Ik heb al afscheid genomen van het cliëntenplatform van Sociale Zaken en het overkoepelende SCPO en de Seniorenraad. Er is waardering voor het door Oss gevoerde beleid en ik hoop dat dat in de toekomst ook zo blijft. In Oss is een sociale traditie ontstaan en die moet blijven. Daarbij moet speciale aandacht worden geschonken aan kinderen in armoedesituaties. Ook zij verdienen perspectief en een gelijkwaardige kans op een goede toekomst net als andere kinderen.

Het ziekenhuis, het is onvermijdelijk dat ik daar ook hier even bij stil sta. Binnen het gemeentehuis is er de afgelopen jaren alles op alles gezet om het ziekenhuis in Oss te houden, eerst door te gaan voor het behoud van Anna in |Oss en Joseph in Veghel. En na het besluit van de minister tot unielocatie door het aanbieden van een niet te weigeren locatie. Het is evident dat het ziekenhuis op niet-zakelijke gronden een andere afweging heeft gemaakt, waarvan ze nog de rekening gepresenteerd krijgt. Als Oss hebben wij het fair gespeeld zonder dubbele agenda’s. “Waarom het niet Oss mocht zijn”, zal hopelijk eens in de toekomst duidelijk worden. Ik was de personificatie van het geloof dat kleinschalige ziekenhuiszorg in de Osse situatie het beste is. Een van de mensen van het comité “Anna moet blijven” omschreef mijn opstelling na het besluit van de minister in navolging van Sartre als volgt: “Je hoeft niet te hopen om toch door te gaan voor het goede doel.”

Gaan tot het uiterste en liever strijdend ten onder dan opgeven in de wetenschap dat je niet alles gedaan hebt wat mogelijk is, dat was voor mij leidraad. En ik bedank iedereen die met mij alles geprobeerd heeft om voor Oss en de regio een goed ziekenhuis te behouden.

Ik sluit tien jaar Osse politiek af. Ik heb in die tien jaar gezien dat de lokale overheid een belangrijke overheid is die veel voor de mensen kan betekenen.

Een lokale overheid die haar werk goed doet, werkt met korte lijnen en houdt de deur open voor haar burgers. De landelijke overheid hevelt steeds meer taken over naar die lokale overheid. Vaak ook uit bezuinigingsoogpunt, kijk maar naar de Wvg, de decentralisatie van de onderwijshuisvesting, de Wet werk en bijstand en de Wet maatschappelijke ondersteuning die eraan zit te komen. En mogelijk komt in de toekomst ook de jeugdzorg naar de gemeente, tenminste als de aanbevelingen van de regeringscommissaris Steven van Eijk worden overgenomen. Die decentralisatie vind ik een goede tendens. Ik ben een voorstander van het Scandinavische model met grote bevoegdheden met een uitgebreid belastinggebied voor de lagere overheden. De wethouder is nu eenmaal beter aanspreekbaar dan de minister.

Ik ben ook een voorstander van een overheid die ophoudt met zichzelf te declasseren en maar roept een ander of de markt kan dat beter. De overheid is geen bedrijf en bij de overheid moet niet het geld maar de inhoud leidend zijn. De publieke taak een publieke zaak is mijn stelling. En niemand kan beter de belangen van alle burgers dienen dan een sterke zelfbewuste en zich van zijn verantwoordelijkheid bewuste overheid. Daarom heb ik ook altijd de zelfwerkzaamheid en zelfredzaamheid van de gemeente Oss gestimuleerd en bij voortduring geroepen. Dit kunnen wij best zelf. Het is doodzonde dat wij de kabel hebben verkocht en het zwembad verzelfstandigd. De privatiseringen van openbare voorzieningen brengen weinig goeds. Oss heeft in mijn ogen een vrijwel ideale grootte. Klein genoeg om een ‘dorp’ te zijn en groot genoeg om kwaliteit te leveren op al die terreinen die er voor de bevolking echt toe doen.
Ik ga niet iedereen persoonlijk bedanken, dan loop ik toch teveel het risico dat sommigen die ik niet had willen vergeten toch vergeet. Ik kijk terug op een enerverende en leerzame periode. Ik hoop dat men mij zal herinneren als wethouder die in het bijzonder op sociaal terrein veel heeft gedaan.

Tot slot nog iets over het politieke metier en mijzelf. Politiek is een zeer paradoxaal beroep. De afgelopen weken zijn mij nadat ik bekend had gemaakt niet terug te zullen keren in de nieuwe raad en een nieuw college nogal wat persoonlijke kwalificaties ten deel gevallen. Ik noem er een aantal: je hebt veel bereikt hoewel ik je af en toe achter het behang had willen plakken (ik ben me van geen kwaad bewust) altijd alert, stimulerend, hardwerkend, verstandig, slim, integer, inhoudelijk sterk, duidelijk, buitengewoon gedreven, betrokken, iemand met lef, geen woorden maar daden, erg plezierig om mee samen te werken. Iemand die zijn rug recht houdt. Een wel heel bijzonder man zou je denken. Waarom moest hij terugtreden als wethouder? Dat is nu juist het paradoxale in de politiek. Een politiek die is, zoals die al eeuwen is. Als je zo een verlies lijdt als met het ziekenhuis dan moet er een zondebok worden gevonden. Politiek is keihard en soms onrechtvaardig, maar ik ben realist. De feiten zijn nu eenmaal zoals ze zijn.

Politiek is zoals gezegd keihard maar ook verslavend. Daarom denk ik dat ik in de toekomst ongetwijfeld wel weer iets met of in de politiek ga doen. Wat dat zal zijn weet ik nog niet, maar jullie horen daarover vast nog wel een keer.
Daarbij wil ik het tegendraadse in mij vasthouden zoals iemand het zo mooi zei: “Dode vissen drijven met de stroom mee, levende vissen zwemmen tegen de stroom in.”
Bedankt iedereen en zet ‘m op voor de publieke zaak!

Henk van Gerven Oss, 28 april 2006