Oss

Twee weken gelden stond in het Brabants Dagblad een uitgebreid artikel: de dokter is boos. Dick Hofland beschreef, hoe huisartsen dag in dag uit hun werk doen, waarbij naast de benodigde vakkennis de bekendheid van arts met de patiënt een groot goed is.

Die bekendheid met elkaar helpt om de meest passende oplossing bij een probleem te vinden: echt maatwerk. Omdat dit maatwerk onder druk komt te staan door de plannen van de regering met de gezondheidszorg, zijn wij dokters boos, erg boos. En veel patiënten ook. Alleen, we hebben geen tijd om iedere dag te demonstreren. Als er dan in de krant staat, dat de acties in Brabant op een laag pitje staan, wil ik wel even reageren.

Want wij voeren wel actie, alleen, we schreeuwen het niet van de daken. Dat kan vaak niet in verband met de privacy. Een paar dingen wil ik nu toch even noemen:

• ik moet bellen naar de zorgverzekeraar, om de vergoeding voor de vloeibare voeding voor een kankerpatiënte vergoed te krijgen; een uitstekende onderbouwing van de diëtiste volstaat niet meer…
• ik moet ook een extra brief schrijven, naast de gewone machtiging, om aan te geven, dat logopedie voor een meisje van 7 jaar echt nodig is, want de deskundige rapportage van de remedial teacher is niet voldoende…
• ik moet ook met de zorgverzekeraar in discussie over de vergoeding van een knie-brace voor een patiënt, die na veel aarzelen nu toch zoiets wil gaan gebruiken, om beter te kunnen lopen, nu en in de toekomst. Deze, door de specialist geadviseerde brace komt echter niet voor op het lijstje van de zorgverzekeraar, die de verstrekking moet betalen. Zonder enige kennis van alles wat hiermee samenhangt wordt de brace dus niet betaald.
• nog zoiets: de zorgverzekeraar heeft aangegeven, ook vanwege dat lijstje van verstrekkingen, een belangrijke plastisch-chirurgische ingreep niet te vergoeden. Aan de persoonlijke omstandigheden van het betrokken kind heeft het hoofd van het zorgteam geen boodschap: “Wij voeren uit, wat de politiek ons opdraagt mevrouw” kreeg ik als antwoord. Nu moeten er dus andere geldbronnen worden gevonden, want de ingreep is echt nodig, vinden huisarts, kinderarts en plastische chirurg. Dat betekent: eerst bezwaar maken, dan misschien in beroep, dan naar de Sociale Dienst. Allemaal burowerk, en dat betekent, dat het heel veel tijd gaat kosten van mensen, die het kind om wie het gaat niet kennen, en dus ook niet weten hoe belangrijk het voor haar is. Voor hen is het kind alleen een anoniem geval.
• ondertussen gaat het spreekuur gewoon door, niet te vergeten!

Bij de post liggen ook de brieven over de al dan niet goedgekeurde contracten met zo’n 40 zorgverzekeraars, waar we door de minister mee opgescheept worden; daar wil ik het nu maar niet over hebben.
Begrijpt u nu, wat mijn actie is? En ook, waarom dat niet iedere dag in de krant komt?
Wij willen gewoon ons maatwerk kunnen doen, waarbij professionaliteit wordt gerespecteerd. Dat is heel iets anders dan de “lijstjes-vergoedings-geneeskunde”van de brave zorgverzekeraars, die ons werk bemoeilijken in opdracht van de huidige regering.

Anneke de Bres, huisarts,
Ons Medisch Centrum, Oss.